کد مطلب:277026 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
توضیح مرحوم کاظمی
مرحوم سیدمصطفی كاظمی، متوفای حدود سال 1236 هجری قمری، یعنی: در حدود 69 سال پیش در كتاب «بشارةالاسلام» بعد از آنكه حدیث مورد بحث را از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل كرده، در توضیح آن چنین نوشته است:
«بیان» مراد و مقصود از خون حرامی كه ریختن آن حرام است «محمد بن الحسن» (نفس زكیه) است، و قیام كننده ی در خراسان، مردی است كه مردم را بسوی مهدی علیه السلام دعوت می كند، سپس در مورد كلمه ی (ملتان) كه در حدیث مزبور آمده است، چنین اظهار می دارد كه این كلمه، (ملتان) بكسر میم و فتح لام است و به حسب ظاهر مراد از آن ملت اسلام و ملت كفر می باشد.
سپس درباره ی مطالب دیگر حدیث چنین می نویسد:
(جزیره بنی كاوان) جزیره ای در اطراف بصره است و اهل (آبر) گروهی هستند در نزدیك «استرآباد» و مقصود از: (دیلم) قزوین، و اماكن مجاور آن است و (حرمات)
[ صفحه 502]
اعتاب مقدسه می باشد، و معنای اینكه: (آنها در این گیرو دارها باشند) این جمله، كنایه از جنگهای بزرگ و حوادث فراوان است. [1] .
توضیح:
همانگونه كه مرحوم كاظمی علیه الرحمه، درباره ی ریخته شدن خون حرام توضیح داده است مقصود از ریختن خون حرام (نفس زكیه) می باشد، چه آنكه شهادت آن سید بزرگوار چنانكه سابقا هم در این باره سخن گفته ایم و مفصلا توضیح داده ایم، از علائم حتمی ظهور موفورالسرور حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می باشد، و قیام كننده ی در خراسان سیدی حسینی است كه بعدا در دنباله ی بحث، به تفصیل درباره ی او سخن خواهیم گفت: و اما قیام سید دیگری كه از اهل گیلان باشد ظاهرا او همان سیدحسنی است كه مردم پس از چندی، بعد از زمان انقلاب، باوی دست بیعت می دهند، و با او همفكر و همگام و همصدا می گردند و او نیز سیدی هاشمی و حسینی است كه مطابق بسیاری از روایات، در دست راست و یا كتف راست او علامت و نشانه ای است كه فرمانده سپاه او هم مردی ناشناخته و مجهول القدر بنام «شعیب بن صالح» است.
اما مقصود از: (آبر) و (دیلم) به حسب ظاهر، -والله اعلم-، همه ی مردم ایران است و اما اینكه در برخی از كتابها در حدیث مورد بحث، كرمان، بجای (كوفان) نوشته شده است ظاهرا اشتباه است و (كرمان) نیست بلكه همانگونه كه مرحوم علامه ی مجلسی (ره) حدیث را نقل كرده است (كوفان) است. زیرا: آنچه با جزیره ی بنی كاوان تناسب دارد لفظ (كوفه) می باشد چه آنكه مطابق اخبار وارده، ایرانیان بر اثر جنگ تحمیلی برای قطع حملات دشمن به داخل ایران، با زور و فشار و جنگ و مبارزه وارد خاك عراق می شوند و در نتیجه، برای سركوبی سپاه سفیانی به هنگام ظهور بسوی كوفه می روند.
و اما اینكه، در برخی از نسخه ها در مورد قیام خراسانی و تسلط او بر سرزمین كوفه نوشته اند (و غلب علی ارض كوفان و الملتان) و (ملتان) را به ضم میم خوانده اند، ظاهرا درست نیست زیرا: این كلمه، قاعدتا همانگونه كه مرحوم كاظمی در
[ صفحه 503]
«بشارةالاسلام» به آن اشاره نموده باید (ملتان) یعنی: دو ملت، كه مقصود از آن، ملت عراق، و ملت ایران باشد. چه آنكه به حسب ظاهر- والعلم عندالله- آنچه با تصرف جزیره ی بنی كاوان مناسبت دارد مسلط شدن بر عراق، و زیر نفوذ درآمدن مردم عراق است. و از اینرو اگر (ملتان) كه به معنی دو ملت عراق و ایران است خوانده شود، معنای حدیث مقرون به صحت بیشتری است.
«بیان» مراد و مقصود از خون حرامی كه ریختن آن حرام است «محمد بن الحسن» (نفس زكیه) است، و قیام كننده ی در خراسان، مردی است كه مردم را بسوی مهدی علیه السلام دعوت می كند، سپس در مورد كلمه ی (ملتان) كه در حدیث مزبور آمده است، چنین اظهار می دارد كه این كلمه، (ملتان) بكسر میم و فتح لام است و به حسب ظاهر مراد از آن ملت اسلام و ملت كفر می باشد.
سپس درباره ی مطالب دیگر حدیث چنین می نویسد:
(جزیره بنی كاوان) جزیره ای در اطراف بصره است و اهل (آبر) گروهی هستند در نزدیك «استرآباد» و مقصود از: (دیلم) قزوین، و اماكن مجاور آن است و (حرمات)
[ صفحه 502]
اعتاب مقدسه می باشد، و معنای اینكه: (آنها در این گیرو دارها باشند) این جمله، كنایه از جنگهای بزرگ و حوادث فراوان است. [1] .
توضیح:
همانگونه كه مرحوم كاظمی علیه الرحمه، درباره ی ریخته شدن خون حرام توضیح داده است مقصود از ریختن خون حرام (نفس زكیه) می باشد، چه آنكه شهادت آن سید بزرگوار چنانكه سابقا هم در این باره سخن گفته ایم و مفصلا توضیح داده ایم، از علائم حتمی ظهور موفورالسرور حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می باشد، و قیام كننده ی در خراسان سیدی حسینی است كه بعدا در دنباله ی بحث، به تفصیل درباره ی او سخن خواهیم گفت: و اما قیام سید دیگری كه از اهل گیلان باشد ظاهرا او همان سیدحسنی است كه مردم پس از چندی، بعد از زمان انقلاب، باوی دست بیعت می دهند، و با او همفكر و همگام و همصدا می گردند و او نیز سیدی هاشمی و حسینی است كه مطابق بسیاری از روایات، در دست راست و یا كتف راست او علامت و نشانه ای است كه فرمانده سپاه او هم مردی ناشناخته و مجهول القدر بنام «شعیب بن صالح» است.
اما مقصود از: (آبر) و (دیلم) به حسب ظاهر، -والله اعلم-، همه ی مردم ایران است و اما اینكه در برخی از كتابها در حدیث مورد بحث، كرمان، بجای (كوفان) نوشته شده است ظاهرا اشتباه است و (كرمان) نیست بلكه همانگونه كه مرحوم علامه ی مجلسی (ره) حدیث را نقل كرده است (كوفان) است. زیرا: آنچه با جزیره ی بنی كاوان تناسب دارد لفظ (كوفه) می باشد چه آنكه مطابق اخبار وارده، ایرانیان بر اثر جنگ تحمیلی برای قطع حملات دشمن به داخل ایران، با زور و فشار و جنگ و مبارزه وارد خاك عراق می شوند و در نتیجه، برای سركوبی سپاه سفیانی به هنگام ظهور بسوی كوفه می روند.
و اما اینكه، در برخی از نسخه ها در مورد قیام خراسانی و تسلط او بر سرزمین كوفه نوشته اند (و غلب علی ارض كوفان و الملتان) و (ملتان) را به ضم میم خوانده اند، ظاهرا درست نیست زیرا: این كلمه، قاعدتا همانگونه كه مرحوم كاظمی در
[ صفحه 503]
«بشارةالاسلام» به آن اشاره نموده باید (ملتان) یعنی: دو ملت، كه مقصود از آن، ملت عراق، و ملت ایران باشد. چه آنكه به حسب ظاهر- والعلم عندالله- آنچه با تصرف جزیره ی بنی كاوان مناسبت دارد مسلط شدن بر عراق، و زیر نفوذ درآمدن مردم عراق است. و از اینرو اگر (ملتان) كه به معنی دو ملت عراق و ایران است خوانده شود، معنای حدیث مقرون به صحت بیشتری است.
[1] بشارةالاسلام ص 49.